Γ.Σ. Ηρακλής

«Σε αυτόν τον τόπο είναι πολλά, τα κρυμμένα και τα κρυφά. Ρώτα να μάθεις, όσα δε σου `παν στο σχολείο, που να φτάσουν τρεις γραμμές στης ιστορίας το βιβλίο;»

λένε οι στίχοι ενός τραγουδιού.

Ένας άνθρωπος, δύο λαοί, δεκάδες ιστορίες. Γεώργιος Ιβάνωφ Σαϊνόβιτς το όνομά του ή αλλιώς, ο μυστικός πράκτορας με το κωδικό όνομα «Μπόλμπυ», ο «Νούμερο 1». Ένας σύγχρονος Δον Κιχώτης που δεν πολεμούσε ενάντια σε ανεμόμυλους, αλλά ενάντια σε πραγματικούς γίγαντες, ταγμένος στην σωστή πλευρά της Ιστορίας. Ένας άνθρωπος που με την αθλητική του δράση μεγαλούργησε στον ιστορικό μας Γυμναστικό Σύλλογο και εκτός αγωνιστικών χώρων αναδείχθηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους σαμποτέρ που έδρασε ποτέ εναντία στα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου.

Μια συναρπαστική ιστορία ζωής, που αγγίζει τα όρια του μύθου. Είναι όμως ολότελα αληθινή και σχεδόν λησμονημένη από τα σχολικά βιβλία της Ιστορίας, όπως ολόκληρο το έπος της ελληνικής αντίστασης ενάντια στην θηριωδία του ναζισμού.

Ο Γεώργιος, ή αλλιώς Γέρζι Ιβάνωφ, γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου του 1911 στην Βαρσοβία της Πολωνίας. Σύμφωνα με τον συγγραφέα Stanislaw Strumph – Wojtkiewicz «κάθε παιδί ονειρεύεται την δόξα, ωστόσο τα όνειρα του Γεωργίου Ιβάνωφ ήταν παράξενα και ξεχωριστά, επειδή γεννήθηκαν όχι από κενές φιλοδοξίες, αλλά από πικρές εμπειρίες και από αντίδραση για την άδικη πραγματικότητα».

Τη δεκαετία του 1920 εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη με τη μητέρα του και έγινε γρήγορα σπλάχνο της κοινωνίας της πόλης μας. Το 1928 γράφεται στον Γ.Σ. Ηρακλής, όπου αρχικά ασχολήθηκε με το ποδόσφαιρο και στη συνέχεια διέπρεψε ως κολυμβητής και πολίστας. Το 1934 μάλιστα αναδείχτηκε πρωταθλητής Ελλάδας στα 100 μετρά ελεύθερης κολύμβησης.

Κατά την διάρκεια του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου ρίχτηκε ολόψυχα στον αντιφασιστικό αγώνα και σύντομα έγινε ο φόβος και ο τρόμος των κατακτητών.

Δεν φοβήθηκε ποτέ να βουτήξει στα βαθιά, και μεταξύ άλλων, αξιοποιώντας τις κολυμβητικές του ικανότητες, έγραψε μια από τις πιο λαμπρότερες σελίδες της Εθνικής Αντίστασης, ενάντια στα σιδερόφρακτα μεγαθήρια των φασιστών.

Στις 14 Μαρτίου του 1942, κολύμπησε μέσα σε βουρκόνερα, από τον Σκαραμαγκά μέχρι την ναυτική βάση της Σαλαμίνας, και τοποθέτησε βόμβα στα ύφαλα ενός γερμανικού υποβρυχίου, σέρνοντας σε υγρό τάφο 45 μέλη του πληρώματος. Θεαματική ήταν και η βύθιση, με τον ίδιο τρόπο, δύο μήνες αργότερα, του ισπανικού ατμόπλοιου “San Isidore”, που πραγματοποιούσε λαθρεμπόριο προς όφελος των κατακτητών. Το «κόλπο γκρόσο» του Ιβάνωφ θα ήταν η δολοφονία του Μουσολίνι, όταν ο Ιταλός φασίστας δικτάτορας επισκέφθηκε την Αθήνα τον Ιούλιο του 1942. Όμως, το σχέδιο της επίσκεψής άλλαξε, οπότε η επιχείρηση ματαιώθηκε. Λίγους μήνες αργότερα, όπως συνέβη σε αναρίθμητες άλλες περιπτώσεις, ντόπιοι συνεργάτες των Γερμανών τον πρόδωσαν στους κατακτητές και έτσι ο Ιβάνωφ οδηγήθηκε στα κολαστήρια της οδού Μέρλιν.

Ο Ιβάνωφ όμως κατάφερε να αποδράσει με θεαματικό τρόπο και μέσα σε μικρό διάστημα δημιούργησε έναν πραγματικό θρύλο στα μάτια του λαού, που πολεμούσε με φλόγα ενάντια στο φασισμό, νηστικός και ξυπόλυτος. Πρώτα ανατίναξε αποθήκες καυσίμων στο αεροδρόμιο του Τατοΐου και έπειτα, σε συνεργασία με ΕΑΜίτες εργάτες, οργανώνει σαμποτάζ στο εργοστάσιο Μαλτσινιώτη στον Υμηττό. Σύμφωνα με γερμανικές εκτιμήσεις, το σαμποτάζ προκάλεσε την πτώση περίπου 450 γερμανικών αεροσκαφών στη Βόρεια Αφρική, συμβάλλοντας στην υποχώρηση των δυνάμεων του Άξονα. Αυτή η εμβληματική πράξη του Ιβάνωφ, έμελλε να γραφτεί στην Ιστορία ως μία από τις μεγαλύτερες δολιοφθορές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι Γερμανοί δεν μπόρεσαν ποτέ να τον πιάσουν την ώρα της δράσης. Πάντα τους ξέφευγε. Έτσι, αποφάσισαν να τον επικηρύξουν με το ποσό των 2.000.000 δραχμών. Ένας Έλληνας εθνικόφρων αστυνομικός τον κατέδωσε και ο Ιβάνωφ συνελήφθη για δεύτερη φορά στις 8 του Σεπτέμβρη. Αφού βασανίστηκε για εβδομάδες, στις 4 Ιανουαρίου του 1943, τον μετέφεραν στην Καισαριανή, στον τόπο «όπου οι Γερμανοί ναζί ξέσκιζαν σάρκες και καρδιές, αλλά όχι όμως και το πνεύμα».

Ο Ιβάνωφ αντιμετώπισε με περίσσιο θάρρος την καταδίκη του σε θάνατο. Ακόμη κι όταν οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα, εκεί όπου σχεδόν οι πάντες αποδέχονται το τέλος, αυτός προσπάθησε να αποδράσει εκ νέου, δίνοντας τον τελευταίο αγώνα της ζωής του. Ένας από τους στρατιώτες όμως κατάφερε να τον τραυματίσει στο πόδι, ρίχνοντας τον κάτω. Η παρέμβαση του ιερέα προς τον επικεφαλής του εκτελεστικού αποσπάσματος και η υπενθύμιση ότι «δεν εκτελούνται ποτέ τραυματίες σύμφωνα με τους διεθνής νόμους» έπεσε στο κενό. «Αυτός πρέπει να πεθάνει!» είπε ο Γερμανός, και ο Ιβάνωφ εκτελέστηκε δεμένος σε ένα στύλο.

Μόνο έτσι μπόρεσαν να τον νικήσουν. Αλυσοδεμένο.

Όπως γράφει ο Τάσσος Λειβαδίτης, σκιαγραφώντας την ζωή του Γεωργίου Ιβάνωφ, «αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο […]. Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι ένα οποιοδήποτε πρωινό. […] θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι μπρος στα ντουφέκια!».

Άνθρωποι σαν τον Γεώργιο Ιβάνωφ αποτελούν παράσημο τιμής για όλους και όλες εμάς που πιστεύουμε και υπηρετούμε τις αξίες αυτού του ιστορικού αυτού Συλλόγου, από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα και εις τους αιώνες των αιώνων. Όπως ο ίδιος έλεγε «θα είμαστε κάποτε περήφανοι ότι εκτελέσαμε τα καθήκοντά μας απέναντι στον πολιτισμό, απέναντι στην ιδέα της λευτεριάς. Δηλώνω ότι σαν Πολωνός αγωνιζόμουν και μέχρι τέλος της ζωής μου θα αγωνίζομαι για την ανεξαρτησία της πατρίδας μου και για την ελευθερία όλων των λαών!»

Η εμβληματική παρουσία του Ιβάνωφ στον Σύλλογο μας, είναι άμεσα συνυφασμένη με την Ιστορία του ίδιου του Γ.Σ. Ηρακλής που ξεκινά από το 1899 και φτάνει μέχρι σήμερα. Από τον Γεώργιο Ιβάνωφ και τον Γεώργιο Κατσάνη, μέχρι τα πρόσωπα των χιλιάδων επώνυμων και ανώνυμων που υπηρέτησαν την ιδέα και τις αξίες του Συλλόγου μας. Άνθρωποι απλοί, άνθρωποι καθημερινοί και ταυτόχρονα υπερβατικοί ήρωες. Από αλληλεγγύη. Από αλτρουισμό. Από ανάγκη για ζωή. Από ήρωες που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή όλων των μαχών για ελευθερία και αξιοπρέπεια. Ενάντια στην λογική και στις προβλέψεις. «Με πράξεις και όχι με λόγια». «Με σπαθί και όχι με λόγο». Είναι όλοι αυτοί/ές που φόρεσαν τη φανέλα με τον Ημίθεο στο στήθος και το όνομα τους έγινε στίχος στα τραγούδια του Λαού μας.

Αφιερώνουμε τα «Ιβανώφεια» στη μνήμη του πράκτορα «Νούμερο 1». Του ανθρώπου που σημάδεψε με την παρουσία του τον Σύλλογό μας και που τιμούμε καθημερινά. Και φυσικά, όλοι μας, για όσο υπάρχουμε, για όσο υπάρχει ο Ηρακλής, θα συνεχίσουμε να τον τιμάμε και να διατηρούμε την μνήμη του ζωντανή. Γιατί μέσα από αυτή μένει άσβεστη και η φλόγα που νιώθουμε για να δημιουργήσουμε νέους αθλητές και αθλήτριες πρότυπα. Ανθρώπους που δεν θα μείνουν στην Ιστορία μόνο για τις αθλητικές τους επιδόσεις, αλλά και για την υπηρεσία τους στην κοινωνία της πόλης μας. Εξάλλου ο Ηρακλής είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την κοινωνία. Και η κοινωνία με την ελευθερία. Και ένα μέρος της ελευθερίας που απολαμβάνουμε σήμερα σε αυτή την γωνιά της γης οφείλεται δικαιωματικά στον Γεώργιο Ιβάνωφ και τη δράση του.

Ο Γ.Σ. Ηρακλής δεν ξεχνάει του Ήρωες, που με την ίδια τους τη ζωή πολέμησαν και θυσιάστηκαν για τα ιδανικά της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας, για να γίνει ο λαός οργοτόμος και διαφεντευτής στον τόπο του. Γι’ αυτό εκείνο που ζητούν από εμάς, αυτοί οι Ήρωες, ως τελευταία και μοναδική τους επιθυμία, είναι η διατήρηση ζωντανής της μνήμης τους για να ζουν πάντα ανάμεσά μας. Για να μην λησμονήσουμε ΠΟΤΕ!

Στην ιστορία της ανθρωπότητας η λευτεριά δεν κερδίζεται με ξόρκια, αλλά με αγώνες, κόπους και θυσίες!

Γιατί η ιδέα της ελευθερίας είναι κοινή σε όλον τον κόσμο!
Δεν ξεχνάμε τους ήρωες μας, τους τιμάμε πάντα!

Idea wolności jest wspólna dla całego świata!
Nie zapominamy o naszych bohaterach, zawsze ich honorujemy!

Γεώργιος Ιβάνωφ Σαϊνόβιτς – Αθάνατος!