Ο Γεώργιος Ιβάνωφ γεννήθηκε στη Βαρσοβία της Πολωνίας στις 14 Δεκεμβρίου του 1911. Μετά το θάνατο του πατέρα του, μετακόμισε στη Θεσσαλονίκη με τη μητέρα του και τον δεύτερο σύζυγό της, Ι. Λαμπριανίδη, καθώς επίσης και τα δύο ετεροθαλή αδέλφια του, Αλέξανδρο και Αντώνιο. Το 1928 εγγράφηκε στον Ηρακλή, όπου και αγωνίστηκε στην εφηβική ομάδα ποδοσφαίρου, αλλά λίγο αργότερα τον κέρδισε το άθλημα της κολύμβησης, τμήμα με το οποίο συμμετείχε στους Πανελλήνιους αγώνες από το 1931 μέχρι το 1935 ανελλιπώς. Μάλιστα το 1934, στους αγώνες που έγιναν στη Θεσσαλονίκη, κατέκτησε την πρώτη θέση στα 100μ. ελεύθερο με χρόνο 1’ 12’’.

Το μεγαλύτερο σαμποτάζ του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,

η προδοσία και η εκτέλεση

Κατά την διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κατέφυγε στη Μέση Ανατολή όπου και εκπαιδεύτηκε και επέστρεψε στην Ελλάδα προκειμένου να οργανώσει το αντιστασιακό δίκτυο κατά των Ναζί.

Στις 13 Οκτωβρίου 1941 το αγγλικό υποβρύχιο Thunderbοlt τον αποβίβασε στην ακτή ανάμεσα στον Άγιο Ανδρέα και τη Νέα Μάκρη για την ανάληψη δράσης ως σαμποτέρ με τον κωδικό 033Β. Ύστερα από έντονη δραστηριότητα σε συνεργασία με αντιστασιακές οργανώσεις, ακολούθησε η σύλληψη του στις 19 Δεκεμβρίου για πρώτη φορά από τους Γερμανούς, μετά από προδοσία του παιδικού του φίλου Κωνσταντίνου Πάντου. Κατόρθωσε να αποδράσει, ακολούθησε η επικήρυξη του για 500.000 δραχμές και στις 29 Δεκεμβρίου αφίσες με τη φωτογραφία του τοιχοκολλήθηκαν σε όλη την Αθήνα. Παρόλο που οι Γερμανοί τον κατεδίωκαν πλέον συστηματικά, συνέχισε την δράση του μεταδίδοντας με τον κρυφό πομπό του πολύτιμες πληροφορίες και κάνοντας σαμποτάζ.

Την άνοιξη του 1942 είχε φροντίσει στα πλαίσια της επόμενης αποστολής του να πιάσει δουλειά στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά με το ψευδώνυμο Κυριάκος Παρίσσης. Στις 14 Μαρτίου 1942, ημέρα υπογραφής του κατοχικού δανείου μεταξύ της Ελλάδας και της Γερμανίας, ανατίναξε το γερμανικό υποβρύχιο U-133 λίγο έξω από την Σαλαμίνα. Τον Μάιο του 1942 βύθισε μέσα στο λιμάνι του Πειραιά το ισπανικό ατμόπλοιο «San Isidore» που έκανε λαθρεμπόριο για λογαριασμό των Γερμανών, το οποίο στη συνέχεια επισκευάστηκε. Στις 3 Αυγούστου του 1942 τοποθέτησε μαγνητική νάρκη στο υποβρύχιο U-372 προκαλώντας ζημιές με αποτέλεσμα να μην μπορεί να καταδυθεί. Έτσι βυθίστηκε εύκολα από τους Συμμάχους.

Ανάμεσα στα πολλά σαμποτάζ που οργάνωσε σε συνεργασία με αντιστασιακές οργανώσεις, το πιο σημαντικό ήταν στο εργοστάσιο Μαλτσινιώτη, όπου επισκευάζονταν οι κινητήρες των αεροπλάνων της Λουφτβάφε.  Η δολιοφθορά προκάλεσε την πτώση 400-450 αεροσκαφών στην Β. Αφρική, σύμφωνα με γερμανικές εκτιμήσεις, εξαιτίας της οποίας οι δυνάμεις του Άξονα υποχώρησαν 2300 χιλιόμετρα δυτικά μέσα σε διάστημα 6 μηνών. Θεωρείται το μεγαλύτερο σαμποτάζ του Β’ Παγκοσμίου Κυπέλλου.  Ακολούθησε η δεύτερη σύλληψη του μετά από νέα προδοσία στις 8 Σεπτεμβρίου 1942 και αφού το ποσό της επικήρυξης είχε αυξηθεί στα 2 εκ. δραχμές.

Στο γερμανικό στρατοδικείο όπου οδηγήθηκε, ο Γερμανός πρόεδρος στο τέλος της δίκης είπε: «Το δικαστήριον εκτιμά δεόντως την κατά την παρούσαν δίκην ειλικρινή και γενναιόφρονα συμπεριφοράν του κατηγορουμένου. Εγώ προσωπικώς λυπούμαι, διότι η φορά των πραγμάτων έφερε τοιούτον άνδρα εις εχθρικόν προς ημάς στρατόπεδον». Ο Γεώργιος Ιβάνοφ καταδικάστηκε τρις εις θάνατον και οδηγήθηκε μπροστά στο Γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα μαζί με τρεις συνεργάτες του.

Γενναίος όπως ήταν, με πάντα ψηλά το κεφάλι κατά την ύστατη στιγμή, κτυπώντας τους δήμιούς του προσπάθησε να δραπετεύσει, αλλά τον πλήγωσαν στο πόδι του και ενώ το αίμα έτρεχε, τον έδεσαν σ' ένα στύλο. Πριν πέσει νεκρός βγήκε από τα χείλη του η κραυγή «Ζήτω η Ελλάς! Ζήτω η Πολωνία!»

Τιμές στη μνήμη του

Ο Γυμναστικός Σύλλογος “Ηρακλής” Θεσσαλονίκης τιμώντας την μνήμη του πρωταθλητή του, ο οποίος συμμετείχε ανελλιπώς από το 1928 με την ομάδα του στους κολυμβητικούς αγώνες, καθιέρωσε από το 1953 ετήσιους Πανελλήνιους Κολυμβητικούς Αγώνες, τα “Ιβανώφεια”. Επίσης ονόμασε το κλειστό γήπεδο του συλλόγου, όπου διεξάγονται αγώνες μπάσκετ και βόλεϊ, “Ιβανώφειο”. Στην είσοδό του σταδίου υπάρχει η προτομή του.

Στις 30 Οκτωβρίου 1985 στην επέτειο της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης από την γερμανική κατοχή έγινε η τελετή των αποκαλυπτηρίων του ανδριάντα του Γεωργίου Ιβάνοφ στην Θεσσαλονίκη. Ο ανδριάντας καθαρού ύψους χωρίς το βάθρο 2,40 μέτρων είναι δώρο του πολωνικού λαού στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Ένα πολωνικό στρατιωτικό όχημα τον μετέφερε από την Πολωνία, ενώ πίσω του ακολουθούσαν 400 Πολωνοί, οι οποίοι ταξίδευσαν από την Βαρσοβία μέχρι την Θεσσαλονίκη με τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα για να παραστούν στο σημαντικό αυτό γεγονός.

Τοποθετήθηκε στη συμβολή των οδών Λαγκαδά, Αγίου Δημητρίου και Νέστορος, σε απόσταση 200 μέτρων από την οδό Γεωργίου Ιβάνοφ, που φέρει τιμητικά το όνομά του στην περιοχή της Ξηροκρήνης του Δήμου Θεσσαλονίκης. Μέρος της πολωνικής αντιπροσωπείας αποτελούσε και η προσκοπική ομάδα, που φέρει το όνομα του Ιβάνοφ στην πόλη Μπόρουβ. Μια νεαρή Πολωνέζα τοποθέτησε μικρά ξύλινα κιβώτια στη βάση του ανδριάντα, τα οποία περιείχαν χώμα από τα πεδία των μαχών, όπου πολέμησαν Πολωνοί και Έλληνες στο εξωτερικό. Δυο κείμενα, το ένα στα ελληνικά και το άλλο στα πολωνικά είναι χαραγμένα σε δυο μεγάλες μπρούτζινες πλάκες στο μαρμάρινο βάθρο του ανδριάντα: «ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΒΑΝΩΦ ΣΑΪΝΟΒΙΤΣ. ΓΕΝ. 14-12-1911 ΣΤΗ ΒΑΡΣΟΒΙΑ. ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. ΕΚΤΕΛΕΣΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ ΣΤΙΣ 4-01-1943 ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΟΛΩΝΟΙ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ»

Στη Βαρσοβία, όπως και σε άλλες πόλεις τις Πολωνίας, πολλοί δρόμοι στις νεόδμητες συνοικίες φέρουν το όνομά του καθώς και σχολεία και προσκοπικές ομάδες. Σε μια από τις ωραιότερες και κεντρικότερες λεωφόρους της πολωνικής πρωτεύουσας, στην Νόβι Σβιάτ και στον αριθμό 43, τοποθετήθηκε μια χάλκινη πινακίδα μεγάλων διαστάσεων έξω από την είσοδο της οικίας, όπου γεννήθηκε ο Ιβάνοφ. Με ανάγλυφους χαρακτήρες είναι γραμμένο το εξής κείμενο: «EΔΩ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Ο ΓΙΕΖΥ ΙΒΑΝΩΦ ΣΑΪΝΟΒΙΤΣ, ΠΟΛΩΝΟΣ ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ. ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟΥΣ ΣΤΙΣ 4.1.1943 ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ. ΘΥΣΙΑΣΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ»

Γεννημένος το 1934 στο Σιδηρόκαστρο Σερρών, ο Γεώργιος Κατσάνης εντάχθηκε στο τμήμα στίβου του Ηρακλή το 1948. Το καλό του αγώνισμα ήταν τα 100 μέτρα, αλλά μπορούσε να αγωνιστεί με την ίδια ευχέρεια και στα 200 μέτρα, όσο και στο άλμα εις μήκος. Διέθετε ταχύτητα και αλτικότητα που τον βοήθησε σημαντικά στην καριέρα που ξεκίνησε στα 18 του χρόνια στη Σχολή Ευελπίδων απ’ όπου κατετάγη στο σώμα των καταδρομέων.

Το 1973, ταγματάρχης πια, ζήτησε να μετατεθεί εθελοντικά στη Κύπρο, όπου και τοποθετήθηκε διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς. Όταν ο “Αττίλας” εισέβαλε στη μεγαλόνησο, ο Κατσάνης αντιστάθηκε ηρωικά μαζί με τη μονάδα του και έπεσε στο καθήκον στον Άγιο Ιλαρίωνα, στις παρυφές του όρους Πενταδάκτυλος, έχοντας ταχθεί επικεφαλής της ομάδας διοίκησης, χωρίς να έχει δίπλα του κανέναν αξιωματικό για να τον αντικαταστήσει ή να τον στηρίξει (αφού όλοι οι υπόλοιποι ήταν ή τραυματίες ή κάλυπταν άλλες θέσεις). Ήταν 21 Ιουλίου του 1974, μόλις ένα 24ωρο μετά την τουρκική εισβολή στη Κύπρο.

Οι μαρτυρίες των στρατιωτών του Κατσάνη που βρήκαμε στο διαδίκτυο είναι συγκλονιστικές. Ο υποδιοικητής του, Ευάγγελος Μαντζουράτος, σημειώνει: «Καταλάβαμε τον αντικειμενικό μας στόχο, που ήταν στις παρυφές του Αγίου Ιλαρίωνα, στα Πετρομούθια. Η κατάσταση που επικρατούσε το πρωί της 21ης Ιουλίου είχε ως εξής: Οι τουρκικές δυνάμεις είχαν ενισχυθεί από αλεξιπτωτιστές και καταδρομείς. Τα πυρομαχικά μας έφταναν στο τέλος -υπ’ όψιν ότι είχαμε πυρομαχικά για να ε­κτε­λέ­σου­με την βρα­δι­νή διείσ­δυ­ση, να προ­σβά­λου­με τον ε­χθρό, να καταλάβουμε το έδαφος και εν συνεχεία έπρεπε να απαγκιστρωθούμε μέχρι το άλλο φως από άλλες δυνάμεις που θα έρχονταν στην περιοχή. Κά­τι το ο­ποί­ο δεν έγινε».

Και συνεχίζει: «Αναγκα­ζό­μα­σταν έτσι, κα­τό­πιν δια­τα­γών, να εκτελούμε βο­λές μό­νο α­πό κο­ντι­νές α­πο­στά­σεις και μό­νο εφόσον κινδυνεύαμε άμεσα. Οι επιθέσεις των Τούρ­κων αποκρούονταν α­πό μικρές το­πι­κές δυνάμεις των λό­χων. Σε μια τέ­τοια αντεπίθεση, ό­που ο Κα­τσά­νης σήκωσε μια διμοιρία για να διώξει από τον χώρο του τον ε­χθρό που είχε διεισδύσει, τραυματίστηκε θανάσιμα. Οι στρατιώτες του προσπάθησαν να πάρουν το πτώμα του, έδωσαν μάχη, αλλά δεν τα κατάφεραν».

Ο Ηρακλής ως ελάχιστη ένδειξη τιμής στον ηρωισμό που επέδειξε ο Γεώργιος Κατσάνης, έδωσε το όνομά του στο κλειστό γυμναστήριο της ομάδας βόλεϊ στις εγκαταστάσεις των Χορτατζήδων. Το γνωστό πλέον “Κατσάνειο”.

Ο Γυμναστικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης "Ο Ηρακλής" αποτελεί ένα από τα παλαιότερα εν’ ενεργεία αθλητικά σωματεία στην Ελλάδα, προερχόμενο από τους “μπαγιάτηδες”, δηλαδή τους παλιούς, βέρους Θεσσαλονικείς. Ως έτος ίδρυσης του συλλόγου αναφέρεται το 1908, όμως η πραγματική δράση του Ηρακλή ξεκινά πολλά χρόνια νωρίτερα.

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ο Γυμναστικός Σύλλογος "Ο Ηρακλής" ιδρύθηκε το 1870 στη Κωνσταντινούπολη και έγινε ο αρχαιότερος σύλλογος της οθωμανικής αυτοκρατορίας με έδρα την περιοχή Ταταύλα όπου βρισκόταν τα γραφεία του, απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου (ενώ το γήπεδό του ήταν στην περιοχή του Πέρα που πέρασε στα χέρια της Τουρκικής κυβέρνησης το 1983).

Αργότερα το 1892, μια συνάντηση στη Βιέννη, Ελλήνων από τη Θεσσαλονίκη με τους ανθρώπους του Ηρακλή στην Κωνσταντινούπολη, θα καθορίσει την ταυτόχρονη επίσημη ίδρυση του Συλλόγου στις δύο πόλεις με σκοπό την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Στο πλαίσιο αυτό, το 1896 προκειμένου να μην δοθεί στόχος στον κατασταλτικό μηχανισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο Ηρακλής ιδρύεται στην Θεσσαλονίκη με το όνομα “Όμιλος Φιλομούσων”.

Από το 1902 κιόλας, οι άνθρωποι του συλλόγου αποφάσισαν την επέκταση της δραστηριοποίησης του ομίλου στον αθλητισμό, οπότε σε συνεννόηση με την ελληνική κοινότητα της πόλης, του παραχωρήθηκε γυμναστήριο για την άθληση των μελών του, ενώ παράλληλα δημιουργήθηκαν τμήματα ποδοσφαίρου, κολύμβησης και ποδηλασίας που σύντομα αντιμετώπισαν οικονομικά προβλήματα. Τελικά η λύση δόθηκε μέσω της συνένωσης με την ομάδα νέων Ολυμπία (που χρησιμοποιούσε τις ίδιες εγκαταστάσεις), από την οποία στις 29 Νοεμβρίου του 1908 προέκυψε η ίδρυση του Γυμναστικού Συλλόγου "Ο Ηρακλής" με χρώματα το μπλε και το άσπρο που προέρχονται από την Ελληνική σημαία.

Κατά την πρώτη συνέλευση ψηφίστηκε το καταστατικό του νέου συλλόγου που αποτελούνταν από 36 άρθρα και παράλληλα εξελέγη το πρώτο διοικητικό συμβούλιο. Πρόεδρος ανέλαβε ο γιατρός Α. Μάλτος, γραμματέας ο Ι. Αντωνιάδης, και μέλη οι Π. Κοντογιάννης, Αιμ. Κόπανος, Δ. Χατζόπουλος, Δ. Κοντορέπας και Ι. Κύρου.

Το πρώτο τμήμα που δημιουργήθηκε, ήταν το ποδοσφαιρικό, ενώ το 1921 ιδρύθηκε το τμήμα βόλεϊ. Ακολούθησε το 1924 το τμήμα μπάσκετ, το οποίο τέσσερα χρόνια αργότερα (1928) κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος, το πρώτο στην ιστορία του θεσμού. Μάλιστα ο Γιάννης Αμπατζόγλου, καλαθοσφαιριστής του Ηρακλή, υπήρξε ένα από τα δεκατρία ιδρυτικά μέλη της παγκόσμιας ομοσπονδίας FIBA, υπογράφοντας το πρακτικό ίδρυσης κατά το 1932.

Το 1934 η ποδοσφαιρική ομάδα κατέκτησε τη δεύτερη θέση στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, καθώς ηττήθηκε στον διπλό τελικό από τον πρωταθλητή του Νότου Ολυμπιακό, κάτι που επαναλήφθηκε και το 1938, με την ήττα στον διπλό τελικό να έρχεται αυτή τη φορά από την ΑΕΚ. Το 1935 το μπάσκετ κατέκτησε το δεύτερο πρωτάθλημα Ελλάδας κι ένα χρόνο μετά κατέλαβε την δεύτερη θέση.

Το 1947 η ομάδα ποδοσφαίρου κατακτά τη δεύτερη θέση στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, χάνοντας ουσιαστικά τον τίτλο για ένα βαθμό από τον Ολυμπιακό. Με τον Σωτήρη Ζακαπίδα αρχηγό, οι “κυανόλευκοι” πραγματοποίησαν εξαιρετική πορεία και δύο αγωνιστικές πριν από τη λήξη του πρωταθλήματος βρισκόταν στην πρώτη θέση. Ως εκ τούτου χρειαζόταν μόλις μια νίκη στα τελευταία παιχνίδια (η βαθμολγία για νίκη - ισοπαλία- ήττα ήταν 3-2-1 βαθμοί αντίστοιχα), αλλά στον προτελευταίο αγώνα με την ΑΕΚ, ο διαιτητής Διαμαντόπουλος πήρε την απόφαση να διακόψει την αναμέτρηση με την πρόφαση ότι ο ποδοσφαιριστής του Ηρακλή, Παράσχος Πασχαλίδης, αρνούνταν να εγκαταλείψει τον αγωνιστικό χώρο αν και είχε αποβληθεί. Ο Ηρακλής νίκησε μεν τον Ολυμπιακό, έχοντας και πλεονέκτημα στην ισοβαθμία, αλλά αρμόδιο πειθαρχικό δικαστήριο μηδένισε την ομάδα για τον αγώνα με την ΑΕΚ αφαιρώντας έναν βαθμό που χάριζε τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας στον Ηρακλή.

Το 1961 η ποδοσφαιρική ομάδα είναι η πρώτη Ελληνική που θα πάρει μέρος στο Κύπελλο Εκθέσεων (μετέπειτα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ), όπου και θα αντιμετωπίσει την Γιουγκοσλαβική, Νόβι Σαντ, ενώ το 62’ και το 64’ η ομάδα μπάσκετ θα καταλάβει την δεύτερη θέση στο πρωτάθλημα Ελλάδας.

Για δύο χρόνια (1971-1972) η γυναικεία ομάδα μπάσκετ κατακτά το πρωτάθλημα Ελλάδας και παράλληλα (1972) ιδρύεται το τμήμα της ξιφασκίας, που εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα.

Το 1976 το ποδοσφαιρικό τμήμα κατακτά το Κύπελλο Ελλάδας επικρατώντας στον τελικό του Ολυμπιακού με 6-5 στα πέναλτι και ενώ η κανονική διάρκεια του αγώνα βρήκε τις δύο ομάδες ισόπαλες 4-4. Επίσης το 1979 ο Ηρακλής παίρνει το Πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου ανδρών καθώς επίσης και το κύπελλο Ελλάδας στην ίδια κατηγορία. Το ίδιο έτος ιδρύεται και το τμήμα Τζούντο, το οποίο επίσης συνεχίζει τη δράση του μέχρι σημερα.

Το 1982 είναι η σειρά του τμήματος ξιφασκίας να πανηγυρίσει τον τίτλο του πρωταθλήματος ξίφους μονομαχίας Ανδρών καθώς επίσης και αυτόν του κυπέλλου ξιφασκίας γυναικών, ενώ ένα χρόνο αργότερα (1983) το τμήμα κατακτά το πρωτάθλημα ξιφασκίας ανδρών. Το 1984, το '85 και το '86 η ομάδα στίβου πιστή στην παράδοση που έχει ο Ηρακλής στο παραδοσιακό αθλητισμό κερδίζει τρία συνεχόμενα Πανελλήνια πρωταθλήματα ανδρών.

Το 1987 ολοκληρώνεται η κατασκευή του Ιβανωφείου κλειστού γυμναστηρίου που στεγάζει την ομάδα μπάσκετ και δύο χρόνια αργότερα (1989) ο Ημίθεος κατακτά το κύπελλο Ελλάδας στίβου γυναικών ένα χρόνο αργότερα (1990) το κύπελλο Ελλάδας στίβου ανδρών και γυναικών. Την ίδια χρονιά ο ΠΣΑΤ βραβεύει την Βούλα Πατουλίδου ως την καλύτερη Ελληνίδα αθλήτρια της χρονιάς και δύο χρόνια αργότερα η ίδια αθλήτρια του Ηρακλή κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 100μ με εμπόδια στην Ολυμπιάδα της Βαρκελώνης.

Το 1995 η εφηβική ομάδα μπάσκετ του Ηρακλή, κατακτά το πρωτάθλημα Ελλάδας, ενώ ταυτόχρονα ιδρύεται το τμήμα συγχρονισμένης κολύμβησης και το 1998 οι ομάδες μπάσκετ εφήβων και παίδων παίρνουν τα πρωταθλήματα Ελλάδας στις κατηγορίες τους.

Στην Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ το 2000 η Τασούλα Κελεσίδου ως αθλήτρια του Ηρακλή, κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στο αγώνισμα της δισκοβολίας.

Σχεδόν ταυτόχρονα ξεκινά και η “χρυσή εποχή” του τμήματος βόλεϊ με την κατάκτηση τεσσάρων πρωταθλημάτων (2002, 2005, 2007, 2008), πέντε κυπέλλων Ελλάδας (2000, 2002, 2004, 2005, 2006) και τεσσάρων Σούπερ Καπ (2004, 2005, 2007, 2008). Αγωνίστηκε σε πέντε φάιναλ φορ του Τσάμπιονς Λιγκ (2002, 2004, 2005, 2006, 2009) εκ των οποίων το 2005, 2006 και 2009 έπαιξε στον τελικό χωρίς όμως να καταφέρει να κερδίσει το τρόπαιο. Τα ίδια έτη μεγαλουργούν και τα τμήματα υποδομής του βόλεϊ.

Το 2004 η Τασούλα Κελεσίδου κατακτά το ασημένιο μετάλλιο στο άθλημα της δισκοβολίας στην Ολυμπιάδα της Αθήνας.

Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Ηρακλής, συμπλήρωσε 100 χρόνια ζωής δείγμα του ότι αποτελεί έναν από τους μακροβιότερους συλλόγους στην Ελλάδα.

Το 2012 ο Ηρακλής κατακτά στη Σύρο το έκτο κύπελλο της ιστορίας του στο βόλεϊ, καθώς επίσης και το πέμπτο πρωτάθλημα.

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΗ

Τμήμα ποδοσφαίρου 

1 Βαλκανικό κύπελλο: 1985

1 Κύπελλο Ελλάδας: 1976

Τμήμα καλαθοσφαίρισης ανδρών 

2 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 1928, 1935

Τμήμα καλαθοσφαίρισης γυναικών 

3 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 1968, 1971, 1972

Τμήμα πετοσφαίρισης ανδρών 

5 Πρωταθλήματα Ελλάδας: 2002, 2005, 2007, 2008, 2012

6 Κύπελλα Ελλάδας: 2000, 2002, 2004, 2005, 2006, 2012

4 Σούπερ Καπ Ελλάδας: 2004, 2005, 2007, 2008

1 Κύπελλο Α1 Εθνικής: 1998

Τμήμα στίβου

3 Ολυμπιακά μετάλλια: 1992 Βαρκελώνη: Βούλα Πατουλίδου 100μ με εμπόδια (χρυσό), 2000 Σίδνεϊ: Τασούλα Κελεσίδου δισκοβολία (ασημένιο), 2004 Αθήνα: Τασούλα Κελεσίδου δισκοβολία (ασημένιο)

7 Διασυλλογικά Πρωταθλήματα:1955, 1969, 1973, 1975, 1976, 1979, 1986

8 Πρωταθλήματα Ελλάδας Ανοιχτού Στίβου Ανδρών: 1955, 1973, 1975, 1976, 1979, 1984, 1985, 1986

1 Πρωτάθλημα Ελλάδα Ανοιχτού Στίβου Γυναικών: 1991

1 Πρωτάθλημα Αντρών Μαραθωνίου Στίβου: 1927

3 Πρωταθλήματα Στίβου Γυναικών Μαραθωνίου: 1990, 1991, 2006

4 Πρωταθλήματα Ανωμάλου Δρόμου Ανδρών: 1949, 1962, 1969, 1988

6 Πανελλήνια Πρωταθλήματα Ανωμάλου Δρόμου Γυναικών: 1967, 1981, 1990, 1991, 1992, 2009

2 Κύπελλα Ελλάδας Ανοιχτού Στίβου Ανδρών: 1979, 1990

3 Κύπελλα Ελλάδας Ανοιχτού Στίβου Γυναικών: 1989, 1990, 1991

Τμήμα Ποδηλασίας 

1 Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Δρόμου 1976

Τμήμα Πάλης 

18 Πρωταθλήματα Ελευθέρας Πάλης Ανδρών: 1969, 1972, 1975, 1980, 1987, 1991, 1992, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010

Τμήμα Ξιφασκίας 

1 Πρωτάθλημα Ξίφους Μονομαχίας Ανδρών: 1982

1 Πρωτάθλημα Ξίφους Ασκήσεων Γυναικών: 1978

Τμήμα Τζούντο

7 Πρωταθλήματα: 1979, 1980, 1981, 1982, 1983, 1984, 1985

Τμήματα Υποδομής Πετοσφαίρισης 

7 Πρωταθλήματα Ελλάδας Εφήβων: 1997, 2002, 2003, 2007, 2008, 2009, 2010

13 Πρωταθλήματα ΕΠΕΣΘ Εφήβων: 1997, 2002, 2003, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2012, 2013, 2014, 2015

11 Πρωταθλήματα Παίδων: 2001, 2002, 2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2010, 2012, 2013, 2015

14 Πρωταθλήματα ΕΠΕΣΘ Παίδων: 2001, 2002, 2004, 2005, 2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015

6 Πρωταθλήματα Ελλάδα Παμπαίδων: 2000, 2002, 2003, 2004, 2005, 2010

10 Πρωταθλήματα ΕΠΕΣΘ Παμπαίδων: 2000, 2002, 2003, 2004, 2006, 2008, 2009, 2010, 2012, 2013

Τμήματα Υποδομής Καλαθοσφαίρισης 

2 Πρωταθλήματα Ελλάδας Εφήβων: 1995, 1998

2 Πρωταθλήματα Ελλάδας Παίδων: 1976, 1998

Τμήμα ράγκμπι

1 Πρωτάθλημα Ελλάδας Ράγκμπι Γιούνιον: 2013

2 Πρωταθλήματα Ελλάδας Ράγκμπι Σέβενς Ανδρών: 2013, 2014

1 Πρωτάθλημα Ελλάδας ράγκμπι Σέβενς Γυναικών: 2014

ΤΑ ΡΕΚΟΡ ΣΤΗ ΚΟΛΥΜΒΗΣΗ